In Autobiografie van een fictie gaat Antonius Hendriks een epistolaire discussie aan met Jean-Paul Sartre. Zonder enige aanstoot te nemen “aan hun verschillende plaatsen in de chronologische lijn van de geschiedenis”, onderzoekt Antonius de mate waarin de grote maakbaarheidsfilosoof zijn zelf- en wereldbeeld heeft gekleurd, en in hoeverre die invloed nog wenselijk is.
Autobiografie van een fictie is een roman vol dubbele bodems, waarin de lezer wordt meegenomen op een zoektocht naar de mogelijkheden en absolute grenzen van het Ik als zelfcreatie.